Ömrünüzde hangi ortama girerseniz girin, kendinizi koşuştururken ve iş bitirirken mi buluyorsunuz? Yapıp yapıp sonra “Niye daima ben yapıyorum?” mu diyorsunuz.
Birtakım insanlara bakıyorum, vermekten daima kaybediyorlar…verip verip sonra daima kızıyorlar.
Bert Hellinger, Sevgi Sistemleri adlı kitabında istikrar maddesinden bahsediyor ve “insan verdiği kadar alabilmeli de” diyor.
Merak ediyorum da yoruldum diyenler ne kadar alabildiğimizi düşünüyor muyuz? “Ne kadar ben yoruldum” diyoruz?” Ne kadar “Ben bu kadar yapabilirim, bana yardımcı olur musun?” diyoruz.
Demiyoruz üzere geliyor bana. Daha çok her şeyi kendimiz yapmamız gerektiğini düşünüyoruz güya. Başkalarını memnun etmek bize doğuştan verilen bir vazifeymiş üzere güya.
Hiç bunun nedenini düşündünüz mü? Hiç durup sorguladınız mı? Hiç “Neden böyleyim?” dediniz mi?
Biraz geçmişe gitseniz ve annenizle münasebetinize baksanız, sanki orada da annesini keyifli etmeye çalışan “küçük bir siz” bulacak mısınız? Sanki geçmişte annesini memnun etmeye çalışan içinizdeki çocuk mudur etrafta koşuşturan… hiç durmayan… daima keyifli etmeye çalışan.
Bunları neden mi soruyorum. Soruyorum zira “İnsan annesiyle nasıl bağlanırsa hayatla da o denli bağlanır” . Annesiyle nasıl bir ilgi kurarsa ömürle da o denli bir ilgi kurar. Onu memnun etmek üzere bir vazife edinirse bir bakar daima etrafındaki insanları da keyifli etmeye çalışıyor… onların mutsuzluğuna dayanmıyor, etrafındaki insanlara da daima lakin daima “siz yorulmayın, olsun olsun ben yorulurum” diyor.
Siz de “çok yoruldum!” diyenlerden misiniz?
