Manisa’nın Salihli ilçesindeki Cumhuriyet İlkokulunda lisanın zenginlikleri projesi kapsamında, “Dilimiz-Özür Dilemek-Yardımlaşma-Paylaşma-Teşekkür Etme” husus içerikli öykü müsabakası düzenlendi. 8 yaşındaki 3/G sınıfı öğrencisi Irmak Ozan yazdığı kıssa ile herkesi duygulandırdı.
‘Benim Hikayem’ başlığıyla kıssasını anlatan Irmak Ozan, 6 Şubat’ta yaşanan zelzele anında yaşadığı anları ve sonrasında yaşananları kaleme aldı. Okuyanların duygulandığı yaşanmış gerçek öykü, okul yönetimince birinci olarak seçildi. Okul yönetimi tarafından öykü müsabakasına katılan ve yarışta başarılı bulunan birinci 3 öğrenci okul tarafından ödüllendirildi. Müsabakada Irmak Ozan birinci, Menekşe Nergis Akbulut ikinci, Yüksel Bera Topaç ise üçüncü oldu. Okul Müdürü Durmuş Küçük, yarışta dereceye giren öğrencilere muvaffakiyetler dileyerek armağan takdiminde bulundu. 3G sınıfı Öğrencisi Irmak Ozan’ı Sınıf öğretmeni Emine Yoca ayrıyeten kutlayarak, muvaffakiyetlerinin devamını diledi.
İşte Irmak Ozan’ın kaleme aldığı o his dolu öykü: “Size bir kıssa anlatacağım bu benim öyküm Şubat ayının birinci haftasıydı. Gece yarısı bir gürültüyle uyandık. Evvel hafif bir sallantı, akabinde süratli, sonra daha da süratli sallantıyla sallanmaya başladık. Korkuyordum lakin annem ve babamın yanımda olması bu endişemi kıran tek şeydi. Sarsıntı biter bitmez konutlarımızdan dışarıya çıktık, bir daha dönmeyeceğimizi bilircesine. Aslında öylede oldu. 5 gün boyunca konutumuzun yanında bir otomobilde bekledik. Küçük bir otomobilin içerisinde uzun süren gün ve geceler birbirini takip etti. Herkes bir formda hayatta kalma uğraşı içerisindeydi. Ailem yanımdaydı lakin aklım daima sınıf arkadaşlarımdaydı. ‘Acaba kurtulabildiler mi?’ diye daima bu soruyu sordum kendime. Yanıtının şimdi bulamadım. O acı günlerde ulaşamadığım arkadaşlarımdan özür dilerim. Lütfen beni affedin. Ben otomobilin içerisinde beklerken annem ve babam üşümemek için ateş yakmışlardı. ‘çocuklarım acıktı’ diyerek bir abla vefatı göze alarak meskenine girdi. Tencere, bulgur, yağ getirmişti. Yanan ateş üzerinde kar sularıyla pişen o pilavın ve babamın bulup getirdiği portakalların tadını asla unutamam. Zelzeleden sonraki gün etraf vilayetlerden bizlere yiyecek, içecek getirmek için yarışa giren beşerler oldu. Yardımlaşmanın kıymetini birinci kere bu kadar yeterli anladım. Bize yardım elini uzatan herkese teşekkür ediyorum. Malatya’dan Salihli’ye geldik. Bizi burada ablalar, ağabeyler karşıladı. Öğretmen konutuna gittik. Orada bir kitap gözüme çarptı. Kitabı aldım ve kapağını açtım. Benden büyük bir abla kapağa bir not bırakmıştı. Notta, ‘Sana bırakabileceğim tek değerli eşyam bu kitabım’ diye yazı vardı. Cümleler o kadar manalı harikuladeydi ki bu lisanımızın hoşluğunu ve zenginliğini yansıtıyordu. Kitaba bir numara bırakmıştı. Aradım, sevginin lisanıyla yazdığı not için teşekkür ettim. Yaklaşık 1 yıl evvel Malatya’daydım artık Salihli’de. Yeni bir yer, yeni arkadaşlıklar, yeni bir hayatla işte bu benim hikayem” – MANİSA
